( کامران یوسف شهروی ) کتاب ها سرسحر - پگاه بیداری

خُلقِ نیکو

 

 

حافظ و سعدی وشیخ عطار

جامی و مولوی به صد گفتار

 

صدهزاران غزل یا قصیده

مثنوی و ترانه به اشعار

 

از برای ادای این نکته

هریکی گفته قصه ها بسیار

 

پندو اندرز و صدها نصیحت

چاره ها صد برای این یک کار

 

وان یکی آن بود کو خداوند

خوانده بر سینه ای پر زاسرار

 

منتخب گشتی از بهر اخلاق

اسوه ی احسن و نفس بیدار

 

پس تمام سخن همین باشد

سیرت نیک و خوبی به کردار

 

بار الاها نصیب ما گردان

خُلقِ خوش و آنچه خواهی به رفتار

 

 

کامران یوسف شهروی

من همانم . . . ؟

 

خدایا وسوسه افتاده بر جانم

نمی دانم چه سان گشتم

نمی دانم که هستم من ؟

نمی دانم هنوزم من همانم ؟

یا که آن دیگر نمی باشم

 

همانی که دگر بودم

خودم بودم

خودی که پیروخودهم نبودم من

خودی که خودنمی دیدم

هم او می دیدم وتنها . . .

هم اورامی پرستیدم

 

جهان راچون گذرگاهی

زمان را حسرت و آهی

تمام لحظه ها را می شماریدم

که کی گردد دوباره روز وصل او

که کی آید به سر این آزمون آخر

 

نه دل را درگرو میدادم و

نی جان ِ شیرینم

خدایامن همانم . . . ؟

نه . . . نمی دانم

 

 

تمام لحظه هایم را

امیدم را

نگاهم را

به امیدو محبت

خوبی و گفتار نیک وبا صداقت

به محکم کردن عهدی که با تو بسته بودم من

که روزی شایدازروی گذشت ومهربانی

نی که از روی عدالت

 

 

چون منی را هم کنی الفت

دهی جایم میان آن همه خوبان

عزیزان

 

بس برای اینکه شاید من نباشم جزء آنانی

که فریادم رسد یکباره

از اعماق جانم

درمیان آنهمه اندو و غم . . .

یا رب . . .

ندارم من دگر تاب فراغت را

بده مأوا مرا هم در کنارت

 

نمی دانم هنوزم من همانم ؟

یا که آن دیگر نمی باشم

خدایا وسوسه افتاده برجانم

گهی اینجا . . . گهی آنجا

گهی این و گهی آن

 

میکشد دنیا مرا   بر خود

بسویش میکند مهمان

میان گوش من نجوا دهد هر دم

بیا چون او

بیا چون این

 

بیا چون دیگران بنشین

تو هم زین خوان گسترده

بخور حلوای پرورده

میان خود و من بردار این پرده

چه آسان شد گنه کاری

چه شیرین این تبه کاری

چه زیبا در خیال ما

تمام زشتی دنیا

 

خدایا من همانم ؟

نه دگر . . . حتی نمی دانم

دوباره گر نگیری باز تو دستم

زیادم میرود آخر ...

چه هستم من . . . که بودم

 

از چه اینجا آمدم زَوَل

صدای زجه ام بشنو

خدایا این منم

باز آمدم . . . بازم

 

 

کامران یوسف شهروی

 

 

            چند ساله   که دیگه شعری ندارم                                  

 

 

چند ساله   که دیگه شعری ندارم

چی شده . . . !        نمی دونم !

آینه شاید که افتاده

یاشاید که غباری روی اون

توی این شلوغیا

قلمم گم شده شاید        

شایدم شکسته باشه نوک اون

 

 

هرچی هست ...

حرف دلم رو نمیتونم بزنم

نمیتونم بنویسم

نمیتونم که بگم

نمیدونم چی شده

 

ورقای پاره ی دفتر شعر من کجان

دیگه اصلا حتی من وقت ندارم

حتی واسه خودم

حتی واسه نگاهی به یه بیت

یا یه مصرع از غزل

                                                              

دلم امشب خیلی تنگ و ابریه 

واسه اون شبهای خلوت و قلم

واسه اون نیمه شبا

واسه احساس دلم

واسه اون شبها که همراهِ خودم

هیچ همراهی نبود

 

 

واسه اون شبهایی که بی رایانه

بدونِ هیچ ارتباط ورسانه

ساده اما گرمِ گرم

مینشستم بادلم تو خلوتِ تنهاای یام

یه ورق بودومنویه دفتر شعر قشنگ

که میونش پر بود از شهرفرنگ

شعر های رنگ ووارنگ

  مثل این که دوباره

داره بارون می باره

 بارون قافیه وبارونهای آخر سال

 

 

 

اگه دارم بد میگم

مال این   دله

که انگار چند ساله توزندونه

مال اینه که دلم پرشده دیگه . . .    پٌر پٌر

 

 

   دوست دا رم امشبو تاخود صبح

همه ی دفترمو سیا کنم

 بنویسم وبگم . . .                                                         

باز دوباره . . . همشو خط بکشم

بنویسم دوباره خط بکشم

 

بنویسم . . . بنویسم

دوباره خط بزنم

اونقده تا که دلم خالی بشه

تا که خواب بیاد دوباره به چشام

تا دوباره دلم آروم بگیره

 

 قلمم جون بگیره . . .

نمی دونم شایدم      ...

من نباشم که میگم

مثل اون وقتا که میگفت یه کسی

تموم شعرامو     در گوشی بهم

                                                                  

حالا فرقی نداره

غزل وقصیده یا سپید و نو

امشبو میخوام بیام بیرون باغ قاعده

حالا هرچی که شداون آخرکار ... نمیترسم

هرچی میخواد در بیاد!

 

حالا احساس میکنم

که شده خالی دلم

 صدای بارونم انگار قطع شده

مثل اینکه ابرا هم

دلشون خالی شده

 

 

هم هوای توی دل

 هم هوای توی ایون و حیات

تازه ی تازه و مهتابی شده

 

کامران یوسف شهروی

                                                                                

 

یا رب

 

ای توبهترین قصه ی هر عصروزمان

ای پادشه مملکتِ کون و مکان

 

ای خالق گنج ِ هنر و زیبایی

ای آنکه زپشت هر دری پیدایی

 

ای نور نمایان که نداری همتا

ای گمشده ای که کرده ای در جان جا

 

ای واحدویکتاورحیم و رحمان

ای خالق کل شی ء وای صاحب جان

 

گمگشته منم تودیده ی بینایی

سرگشته ی کوی توام از شیدایی

 

راضی بنما مرا به آنچه خواهی

ای کاشف کرب و کاشف تنهایی

 

کامران یوسف شهروی

 

شب پَرستان

 

گوهرت از چه می زنی بر سنگ

میشوی با فرومایه همرنگ

 

اُف به بالا اگر بیاندازی

چهره رامیکنی پُرزصد ننگ

 

بهترین حربه از بهر ایشان

بسـتنِ این زبان پر آهنگ

 

گربه را گر به هرسوفکندی

آیَدَش عاقبت بروی چنگ

 

ابلهندوسخنگو چو طوطی

درعمل هردوپاها یشان لنگ

 

تیغ آهن به سنگ پولادی

به رود تابه دلهای پُرزنگ

 

گرشوی همرَه ِشب پَرستان

عاقبت میشوی خار و دلتنگ

 

به زبانی که گیرد خموشی

تا به بیهودگی رود در جنگ

 

 

کامران یوسف شهروی

خواب غفلت

 

 

دل دادگانٍِِ دارفانی بین چه زارند

پَربستگان لحظه های بیشمارند

 

دایم به دریای تمنا درتلاطم

گاهی به ژرفاوگهی دراوج نارند

 

کاخی دل انگیزو پراز زیورچگونه

برروی تالابی لجن بنیان گذارند

 

جان وسری را که ملایک سجده آرند

بین ناجوانمردانه درآتش چُوکارند

 

کی میتوان یخ را جلیس تش نهادن

اینان نگر کاتش به خٍرمَن چون ببارند

 

 

بر پا شویدای خفتگان خواب غفلت

فرصت نمانده لحظه هاتان درگذارند

 

کامران یوسف شهروی

 

جزتو، که اجابتم کند؟

 

تنها به تو  یا ربا  ندا می گویم

دیدارتورا فقط ز تومی جویم

 

جزتوبه چه کس ندا دهم در خلوت 

یا از که طلب کنم به وقت ظلمت

 

آندم که شوم مُضْطَرّ و دربند  بسی

جزتو که اجابتم کند ، هست کسی ؟

 

کفتی که همیشه به نمازم گویم

تنها  زتو استعا نه  من میجویم

 

غیر از تو نخواهم از کسی یاری من

اصلا ًًًٌ نسزد بند کسی جز او  تن

 

غیر از تو کسی نشاید ش  خواستنی

غیراز  تو نیرزد ز کسی خواستمی

 

آن کیست بِکَافٍ عَبْدَهُ  خویش تر است ؟

آن که ز رگِ گردن تو پیش تر است

 

پس از که طلب کنم بجز تو یا رب

تا کند اجا بتِ  نحیفی پر تب

 

کامران یوسف شهروی

 

اول شب

 

درآن تاریکیِ پر تب چه آری بر سرم یا رب

ندارم طاقت آن دم گنه کارم به روزوشب

 

چه بنویسم که پردردم خود این جامه بتن کردم

چه سان بودم به لطفِ تو،کنون چون بوته ای زردم

 

به اول شب چه دارم من،پرازعصیان تنِ زارم

ز نیکی هاتهی گشتم،زدم آتش به انبارم

 

خدایا بس تو میدانی،شرارتهای پنهانی

توهم تنها پناهی از خصومتهای نفسانی

 

الهی مهلتی خواهم بسازم جانِ ناشاد م

که این دشمن به خوان دل،همی خودمسکنش داد م

 

نه تنهارخصتت خواهم،به جد همراهیت راهم

که گرتنهاشوم بی شک شودآتش هزاران دم

 

رهامگذارم ای ربا ،که شیطان گویدم باز آ

بخورزین میوه بی پروا ،که شیرین است وچون حلوا

 

خدایاجان همی دادی، توابلیس ومن وما را

پناهم ده به خودیارب زخصمِ رانده از اعلا

 

چه کس خواندمراجزتو ؟ چُوروی آرم به شیطانها

چه کس راهم دهدجزتو ؟ رحیمِ هردلِِ تنها

 

 

که گراین دو نبودندی، امیدوبخششت درسر

به آنی می پرید ازتن، همـانا مرغِ جان یکسر

 

کامران یوسف شهروی

کاش یک بار دگر

کاش یک بار دگر روی تو را می دیدم

کاش بازم زلبت لعل و شکر می چیدم

 

کاشکی باز برایم تو سخن می گفتی

کاشکی باز به نجوای تو می خوابیدم

 

کاشکی باز گل از روی گلت می شد باز

تا زعطرگل لبخندتو می بوییدم

 

کاش دستان مرا باز به بازی یک دم

می گرفتی و من ازشوق تو می رقصیدم

 

کاشکی باز زتو معنی اشعاری را

می شنیدم که    به خود هیچ   نمی فهمیدم

 

کاشکی یک دم کمتر زدمی حتی باز

می زدم بوسه به پای تو و می خسبیدم

(تقدیم به همه ی مادرای عزیز – و بیاد مرحوم مادرم)

کامران یوسف شهروی

بنام خدا

 

بنام خدای زمین و زمان

رساننده روزی به پیرو جوان

 

خدا وند انس و خداوند جن

مبرا ز جا ومبرا ز سن

 

 

خدای محمد(ص) خدای جلی

وکیل و نصیر و کفیل و ولی

 

 

خدا وند واحد خدای صمد

که نی زاده شد نی که زاید احد

 

 

خدای کریم وخدای حکیم

مقیم وقدیم و علیم وعظیم

 

 

نه شمس وقمر نی شب و روزگار

نچرخند بی عمر پروردگار

 

 

همویی که بی امر او برگ زرد

نجنبد زجایش به طوفان ورعد

 

 

هوالحی و باقی وهوالبصیر

فقط حَسبٌنا الله ونعم النصیر

 

 

 

 

کامران یوسف شهروی