( کامران یوسف شهروی ) کتاب ها سرسحر - پگاه بیداری

یا رب

 

ای توبهترین قصه ی هر عصروزمان

ای پادشه مملکتِ کون و مکان

 

ای خالق گنج ِ هنر و زیبایی

ای آنکه زپشت هر دری پیدایی

 

ای نور نمایان که نداری همتا

ای گمشده ای که کرده ای در جان جا

 

ای واحدویکتاورحیم و رحمان

ای خالق کل شی ء وای صاحب جان

 

گمگشته منم تودیده ی بینایی

سرگشته ی کوی توام از شیدایی

 

راضی بنما مرا به آنچه خواهی

ای کاشف کرب و کاشف تنهایی

 

کامران یوسف شهروی

مبعث نور

 

مبعث نور است و آن نور مبین

منتخب شد رحمتُ الِْلّعالمین

 

آمده احمد رسولِ آخرین

نور حق بر آسمان و بر زمین

 

تازبهر اِنس و جن آرد پیام

تا کشد بهرِ بُتان تیغ از نیام

 

تا شود اسوه برای موءمنین

نور حق ، مولا ، رسوالله ، امین

 

آمد آن زینت ده غار حرا

بهترین خلقِ خدا در بین ما

 

رهنمای نیک و شافی در جزا

اسوه ی احسن ، محمد ، مصطفی

 

وارث جمع رسول ، مرد فصیح

آخرین حجت پس از دین مسیح

 

آمده تا خاتمی باشد بر این

اجتماعِ انبیاء و مرسلین

 

آمد احمد ، مصطفی ، ختم رُسُل

فاعل شق القمر ، آن عقل کل

 

آنکه مهدی از سلال پاک او

چون علی ای هست سینه چاک او

 

آمده تا بهرِ اولاد بشر

ره گشا باشد به هنگامِ خطر

 

آن خطر کو باشد اندر جانمان

وان که گاهی پُرکند انبانمان

 

آمده تا آورد خُلقِ نکو

بر وی و اهلش درود حق بگو

 

بر نبی بفرسته صلوات و سلام

هر کسی فهمیده پایان کلام

 

 

کامران یوسف شهروی

بیا بار دگر یک یا علی گو

 

علی نور است و ولله نور ایمان

دل و جان است مولا شیر یزدان

 

علی یعنی شجاعت ، حین خندق

که حق با اوست وباشد خود او حق

 

علی یعنی همان موءمن که اولاست

زبهر اهل حق پیوسته مولاست

 

علی یعنی فدایی جای احمد

میان بستر خواب محمد (ص)

 

علی یعنی فتا اندر حمایت

به تنهایی چو لشکرگردِ رحمت

 

علی یعنی کمال آفرینش

علی یعنی عبادت ، کار ، کوشش

 

علی یعنی پدر از بهر امت

علی سر سلسلِ پاکِ امامت

 

علی یعنی صبوری حین خندق

تحمل ، صبردر غصب خلافت

 

علی یعنی شجاعت زهد تقوی

همو تنهاترین هم کف زهراء

 

علی یعنی ترازوی عدالت

علی ساقی کوثر در قیامت

 

علی یعنی به میدان شیرمردی

فتااندر جوانی ، پیر مردی

 

علی روشن گر شمع هدایت

هم او که بسته چشمان بر خلافت

 

علی یعنی که لیلی بهر دنیا

نه چون من بهرِ او دنیا چو لیلا

 

علی یعنی جوانمردی رشادت

خدایی گشتن اندر بهرخلقت

 

علی یعنی بجز حق را ندیدن

غم خلق خدا بر جان خریدن

 

علی یعنی رضای کامل رب

به هر دم ، لحظه ودر روز و هرشب

 

تو که فخرت به هر فردو زمانه

علی گفتن بود بر هر کرانه

 

چه اندازه به مولا گوش داری؟

به نهجش الطفات و هوش داری؟

 

چه اندازه مرامت چون علی شد؟

دلت مانند او غرق ولی شد؟

 

چه کردی تا به محشر یوم دیدار

نگردی از خجالت زره و خوار؟

 

چه اندازه به فکر خلق بودی؟

به بحر حق چو مولا غرق بودی؟

 

بیا بار دگر یک یا علی گو

میان صد منی روح خدا جو

 

بیا در روز میلاد ولایت 

خدایی شو خدایی شو حقیقت

 

که شیدا گشتن این دنیا ندارد

کُشد مجنون خود ، پروا ندارد

 

تو مجنونی و لیلا نیست دنیا

که لیلا جای دیگر هست پیدا

 

غبار از چشم شو با نام مولا

که بینی لیلیت را نیک هرجا

 

بیا بار دگر یک یا علی گو

به گفتارش رهِ صدساله را جو

 

کامران یوسف شهروی

 

 

 

گویندمگوهیچ !

 

گویند مگوهیچ سخن هیچ مکن کار

گر دزد همی بُرد دوای دلِ بیمار

یاگر که ببردند عصا از کف کوری

گردن بنه و هیچ مگو، هیچ مزن جار

گرصاحب شهری بخورد مال یتیمی

افشاء ننما هیچ مگو، باش تو ستار

ساکت بنشین دم مزن و غصه مخور هیچ

کن کوشش و سعیت که ببندی تو هم بار

آراسته اند روی ریاء صورت ظاهر

اما شده درباطنشان لانه ی صدمار

حافظ به کلامند یکا یک چو خوارج

از حکم الهی اثری نیست به کردار

امروز زده ریشه نهال بدِ تزویر

به به که چه گرم است چنین فکربه بازار

ای دل شدی آگه که چرا بر لبِ چاهی

 در نیمه ی شب ، شیرخدا گریه کند زار

این نیست بجزقطره ای از دردِ چو دریا

کو ساخته خونابه دلِ آن شَهِ گفتار

 

کامران یوسف شهروی

 

 

 

 

بازکن پنجره را

 

 

 

بازکن پنجره را

تاکه آوازخدا برسدبرگوشم

بازکن پنجره را

تاکه آوازمحبت بکند لبریزم

بازکن پنجره را

تابه فریادبلند

سردهم رازسعادتمندی

بازکن پنجره را

تابگویم به همه

عاشقی بایدکرد

تابگویم که زعشق

اوسرشته جانم

بازکن پنجره را

تابرآرم زته جان فریاد

چهل سالی است که من در خوابم

وصدایی اکنون

می کند بیدارم

 که رسول عشقی

 وتو اینک باید

برسانی آن را

برهمه ، هرکس وهرچیزخدا

برخودت  بیشتر ازهرچه که هست

چون که تو آینه ای

 

چون که از عشق سرشتم جانت

 

کامران یوسف شهروی

 

 

 

کاشکی من بابا بودم مثل بابا

 

پدرم وقتی که من بچه بودم

روزای تعطیل هفته یه جوری

سرِ ما روگرم میکرد

یه جوری معجزه آسا خوشی رو

مهمون دلها میکرد

پدرم یه پارچه مهربونی بود

با صفا بود به خدا

بعضی روزا دستامونو میگرفت

آبه گوشتی رو که مادرپخته بودم برمی داشت

و می رفتیم همگی یه جای خوب

یه جایی که تا حالا هم وقتی که یادم میاد

کیف می کنم

پدرم ماشین نداشت

راستش اصلا وضع مالی بابا

خیلییم خوب و براه نبود مثل حالای ما

اما اون یه چیزی داشت

یه چیزی که من حالا

دوست دارم هرچی که دارم رو بدم

تااونو داشته باشم

اون برای بچه هاش حوصله داشت

اون برای بچه هاش وقت می گذاشت

با اونا بازی می کرد

وقتی که خونه میومد بعد کار

همه ی وقتشو صرف ما میکرد

اصلا انگاری بابا غصه نداشت

اصلا انگار که بابا

هیچ کس و هیچ کاری غیرما نداشت

کاشکی من بابا بودم مثل بابا

 

 

کامران یوسف شهروی

 

آه پیری

 

پیری آهی سر بداد ازفوت ایام جوانی

دادی از پیری و صدها شکوه از این دلگرانی

یادآن روزی که بودش قوت شیری به بیشه

گرچه پیری شد به آنی همچوسنگی بهرشیشه

شیشه ی عمر جوانی در دمی بشکسته بینی

تیرپیری آیدش ناگه به سرعت از کمینی

این سخن بشنید وگفتا آن جوان نکته پرور

عاقبت بایدکه جویم راز حسرت رادر آخر

از چه رو اینگونه حسرت می خورد این پیردانا

ازچه باید ناله گشتن ، حکمتش بنما خدایا

برره پیر آمدش گفتا زچه اینگونه نالی

مرندانی گردد این انبان به روزی پوچ و خالی

مرنگویی این جوانی شیشه و پیری چو سنگی

کی توان با شاخک موری کُشی یک پیلِ جنگی

گفتش آن مرد کهن نالم چرا اینگونه خفته

سرسری بگذشته ام ازاین همه سِرِنهفته

هر که در اوج جوانی ره به بیراهی براند

عاقبت در فصل پیری نوحه هی جز این نخواند

گرنمی خواهی چو من آخربخوانی شعرحسرت

قدرِ خود ، قدرجوانی را بدان از روی فکرت

 

 

کامران یوسف شهروی

 

کاش می شد

     

 

کاش می شد که، یه روزی تموم بشه 

آخرین مصرع شعرآخرم

کاش می شد که یه روزی به سر بیاد

آخرین لحظه ی روزآخرم

کاش می شد جا بزارم منم یه روز

توشه ای پُرازغزل برای تو

کاش می شد تموم بشه یه روزیم

شعر کاش از توی باغ خاطرم

کاش می شد برات بگم چقد عزیزی واسه من

کاش می شد میفهمیدی شعر منو

کاش می شد میفهمیدی احساسمو

کاش یه روز میفهمیدی چرا همیشه حرفامو

روی کاغذ میارم

کاش می شد بی پرده و رودرباسی

مصرع آخر شعرمم میومد رو ورق

که تورو هروقت می بینم خودمو گم میکنم

همه چیزو با تو پیدا میکنم

خودمو گم میکنم

تو رو پیدا می کنم

 

کامران یوسف شهروی

 

می برد دل تنگیِ صد قافله

شکر نعمت های بی پایان تو

کی توانم کرد  ای بی منتها

فارغ از هر نعمتی میگردمی

صد دگربینم چو هاله گرد  من

وارد دشتی پر از الطاف تو

وارد یک سینه لبریزِ صفا

یک نیستان پرزاسرار خدا

درتفکر غرق میگردم دمـی

خواب می آید دگر

نرم نرمک ، پر تـوان

تابردباخود دوباره نرگسی

تابرد سودای نی رادورتــر 

تابرد جایی که بوی خوب تو

مست گرداند ومیثاقی دگر        

باز هم عهدی دگر

یاکه تجدید همان عهدِ کهن

بازهم می بیندش

جام صحبای الست

جام صحبای تو را

باز در روئیای شیرینی دگـــر

میشود یک بار دیگر مستِ مست

میکند بار دگر دُردی کِشـی

میشود لبریز جانی خسته باز

می برد دل تنگیِ صد قافله

باز می سازد  بنایی خسته را

دل، دوباره میشود

لحظه ای دیگردوباره نرگسی

بازمیگردد دوباره ازسفر

باهزاران توشه از آرامها

پرزآرام وفراتر ازامید

تازنوآغاز گردد زندگی

تازنوآغاز گردد بندگی

 

 

 

کامران یوسف شهروی