بنام خدا

 

 

باده نوش جام صحبای الســـــتیم این زمان

               سرخوش ازآن دردی جانانه هسـتیم این زمان  

 

 

 

سرخوش ازنوش می حق وحقـیقت روز وشب

قافل ازکسری وقیصر مست مســتیم این زمان

کامران یوسف شهروی

وای زصد دیده ی تر

 

گوش شدم همچو سپر

بسته لب و چشم به در

بغض بدل کرده سفر

وای زصد دیده ی تر

 

گشته چراغ دل من

خسته وخاموش به تن

نیست دگرسرووسمن

وای زصد دیده ی تر

 

واژه ی لبخندچه شد

لطفِ منی چند چه شد

گفته ی پرپندچه شد

وای زصد دیده ی تر

 

آنچه بناکرد پدر

گشت کنون فتنه وشر

رفت دگرعشق چوزر

وای زصد دیده ی تر

 

آنکه بنا کرد بنا

رفت وشد از خلق جدا

ماند بنا و دل ما

وای زصد دیده ی تر

 

عهد و وفا هست بگو

جودوعطا هست بگو

مرد خدا هست بگو

وای زصد دیده ی تر

 

کی دگرآیم به برت

زهر تو همچون شکرت

دل شده مشتاق درت

وای زصد دیده ی تر

 

(بیاد پدر عزیز مرحوم حاج آقا ابوترابی)

کامران یوسف  شهروی

زیبا سخن

 

 

آن یکی گوید فلان خصلت نکوست  

    دیگری گوید فلان بهتر زاوســت

 

هریکــی نقشی به دیواری زند

یا که با خط خوشی جایی نهد

 

روی دیوار و ورق یا در زبان

  کی بود زیبا فقط اندر بیان

 

ای بسی کوران که زیبــا دیده اند

با دو چشم دل گوهر ها چیده اند

 

نی چو من تنها به لفظ وگفتگو

    ازبرای نقل هریک مو به مو

 

لیک اند کار و اندر روزگار

هیچ ناید زره ای زانها به کار

 

وقت گفتار و سخن کرسی زمـا

وقت کردار و عـمل زانها جدا

 

آن سخن زیبا بود کو در عمل

باشد و تنها نباشد در جـدل

 

کامران یوسف  شهروی

کیســتی تو؟

 

گه چو دیوی بینمت گه چون پری

گه زاینو گه زآنهم ســــــــــرتری

 

گه چو دراوجی سراسر مست می

پرزشور و عشق وعاری ازخری

 

گه چنـــــان دیوی لبالب از شرر

می زنی گوش دل خود بر کری

 

کیســتی تویاکه اندر جان توست

سالها بگذشـته ای زین سرسری

 

گــوش ده ای عاقل بــــــا اختیار

فهــم این به از دوصد گنج زری

 

صبح اول روزخلقـت جانِ جان

مستعــد ت کرده بهر هر دری

 

تا کدامــــــین ره گزینی در سفر

اخـتـیار آمد دلـــــیل بـرتـــــری

 

زان پس از بهـــر گنه یاکه ثواب

گشته ای سابق به هرنیک وشری

 

گر به شر سابق شوی یا برپری

هردو را درعاقــــــبت خواهی بری

 

لاکــــــن ار بردی زآن دیو ســیه

دان شکستی جوهر و خود ابتری

 

گر نهادی آن پری در پشت سـر

صاحب کوثــربه روز محشری

 

 کامران یوسف شهروی

 

بیــــــــا تا بهر تو مجنون کنم خود

 تولیلی شو ببین من چون کنم خود 

 

 

  نشان ده همچو شـــــیرین دلربایی

   که صد فرهاد دل پرخـون کنم خود

 

کامران یوسف شهروی

          

گنه پاکی

به محبس می رود هر دم هزاران یوسـف شــــیدا             

    که پاکی صد گنه باشد به آیـــــــین و ره دنیا

 به هر جا بنگری بینی مسیحی بر صــــلیب اینک

به جرم نهی از منکر همـــــــیشه روز عا شورا

هزاران فرق عدل اینک به ضربی غرق خون گشته

هزاران ابن ملجم بین که هر د م مـــی کند غوغا

به هر ساعت رود مردی به صـــــحرای ربز بنگر

که گــــــر گوشی بود آید برش صوت ابوذرها

هزاران اینچــــــنین خواهد سر آرد عمر دنیا را

که تاهر جان رســـــد آخر به آن منزلگه جانها

هزاران اینچـــــنین باید که گردد رو سیه رانده

که انــی اعلم اعلا شود بر خصـــم ما معــــنا

کامران یوسف شهروی شهروی

ذخیره ی خدا

 

جان به لبانم آمده منــجی جان ما بیا

گمـــشده عیانمان، ترا به آن خدا بیا

 

دل شده پرزصدبلا،زدودواشک وناله ها

بیاوشـُــو غباردل،به جان مصطفی بیا

 

به انتظارٍتوجهان،نشسته شمـس منجلی

طلوع شب شکن دگربه صبح بی نوا بیا

 

شکسته شد صدایمان ،به نینوای نایمان

بیا توخودترانه ای صدای جـان فزا بیا

 

جهان فتاده دست غم،اسیر سکته وستم

ذخــیره ی خدا تورابه شرحِ نینوا بیا

 

بیا که خاک راه تو،غبار طوطیان مـا

جلایٍ جانِ خسته مان، نسیم نو صبا بیا

 

 

به انتظار توشده بهارجـانمان خزان

بیا و کن دوباره مان،هدیه ی شفا بیا

 

کامران شهروی   شهروی

زیبا ترین دارِ 

 

در آرزوی روی تو ایـــــن دل چه غوغا می کنـــد

دربـــــــین صــــدها انجـــــمن شور تو پیدا میکند

 

شورت زند آتش بر آن وآن دل کند زان پس فغان

کــی بهتر از هر شور جان عشق تو رسـوا میکند

 

رسوایی دل اینچــــــــنین بهتر ز صد عـــــقل مبین

کــــــــین دل به معجونی چنین هر دیده بینا میکند

 

چــــــشمی که بیند روی تو گردد اسیر کوی تو

دیگر نبـــینـــد جز تو را، کین شعـله شیدا میکند

 

زان پس زبان بــــــی ادعـــــــــا اِنی اَنا الحَق میزند

زیبا ترین دارِ جـــــــهان این گفـــــــته بر پا میکند

 

کامران شهروی شهروی

رمی

 

رمی شیطان میکنی ای خودپرست 

گرچـــــه باشی درصف ابلیس پست

رمی توشایدکه دسـت بیعت است

ای زه عشق این جهان گردیده مست

رمی تویعنی که این تیرم بـــگیر

کن کمنـــــــدی وعدالت کن اسیر

رمی تویعنی بیا دســـــــــتی بده

آتشی افکن کنون درمیــــــــــکده

رمی تویعنی همان تــــیری که زد

برگلوی کربلاآن دیـــــــــــــو بد

رمی تویعنی هزاران تیـــــــغ تیز

فــــــــرق ماآماده شد،خونش بریز

رمی تویعنی قلم در دســــــت تو

تاشکافی باقلم صدنان جـــــــــــــو

رمی تویعنی که ای خــــــلق خدا

حاجیـــــــم گو حاصل آمد قصد ما

رمی حق باید چوآن مــــــولا بود

رمی ابراهیـــــــــــــم،خلیل الله بود

رمی حق یعنی بزن برنفــــس خود

چون رسولی که درآن آتــــش بشد

 

 

رمی حق یعنی بجز حــــــق رانبین

جامه ی منــیـتـــت زن بر زمــــین

رمی حق یعنی زاین پس هرچه شـد

نشکنم عهدی که بستم در اُ حُــــــد

رمی حق یعنی دگر مـــــــــولائیم

زین دگر گرد قنائم مــــــــــن نیم

رمی حق یعنی زاین پس کــــل راه

یک شود وآن هم ره آل عــــــــبا

رمی حق یعنی خدایی گشتـــــه ام

گوئیا ازآخــــــــــرت بر گشته ام

گر چنین رمیی نمودی حق شـــوی

هـر دمی حج را تو جویی حج روی

 

کامران یوسف شهروی

 

نیســـــت اندر جبه ام اٍلا خدا 

 

 

گفته ای بهتر زهر مخلوقنا         گوبه امت که نبــــاشد همچو ما

بی نیازی اندرون ذات مــن         نی که مولودم نیم والد چو تــن

مثل ومانندی ندارم غیرخود          هم کفی چون ما نبوداست ونشـد                            

پس بگوتنهاخداواحد بـــــود         برهمــــه اعمالـــتان شاهد بود

آن یگانه پادشـــاه عالـــمین          تحت فرمانش سماوات وزمین

گوکه عبدالله در اول ناممت        بعدازآنش مصطفی میجویمت

 

 

چون توای رااینچونین فرمان دهد

ادعای چــــون منـــی کی سر نهد

 

 

باچه تفــــــسیری نمـایم ادعا       (نیســـــت اندر جبه ام اٍلا خدا)

اشرف آدم توای یا مصـطفی        مدعــی اینگونه کی باشد روا

گرکسی درآیینه عکسش بدید      عکس خوددیده،نه خود آیدپدید

 

این جـــهان چون آیـیه ازبهر رب

منعکس سازد نشانش روز و شب

 

گرگـــــــزاری آیـــینه درآفـٍتـاب

منعکس سازد بقدرٍظرف و تاب

 

تازه گرآن آیینه روشـــــــن بـود

عاری اززنگاروچون گلشن بود

اینـــکه خورشـــیدی شود درآیینه

بچه گی باشد، خیال است آن همه

اودرونٍ عــــــالم و آدم بــــــود

گرچـــــه نی آدم ونی عالم بود

 

 

 

 

من چو آن چوپان نباشــم پیش او

تا گذربنـمایــدم بی گــــــــــفتگو

اندرون هرچه باشدایــــــن بدان  

  آن نبودست ومنزه زین وآن

 

   کامران یوسف شهروی