عشق وعقل

 

نور جان با پای چوبین در تعقل کی بود

عاشق شوریده این گفته تحمل کی بود

 

 

 

عشق ومستی را چرا دیوانگی پنداریش

ای سلیمی عقل کل مستی تزلزل کی بود

 

 

 

سیراین ره کی توان بی نور جان تا انتها

پس چراغ راه تاریکی تجمل کی بود

 

 

 

شیب این ره صد قد رعنا کمان سازد بدان

چرخ وشوروعشق ومستی راتساهل کی بود

 

 

 

عشق وعقلٍ آدمی همچون دو بالی در دوسو

بی یکی حتی خزید ن هم تعادل کی بود

 

 

با دو بال ِ عقل وعشق این ره به آخرمی رسد

آشتی ده هر دو را، با یک تکامل کی بود

 

کامران یوسف شهروی

 

 

 

بی تو سخته

 

 

 

بی تو سخته موندن و روزا رو یک یک گذروندن

بی تو سخته خوندن ترانه و شعری سرودن

 

بی تو حتی لحظه های شادیمم پر از دروغه

بی تو حتی غنچه ی گل بغض غصم بی فروغه

 

بی تو هرلحظه میمیرم مثل لحظه های دنیا

بی تو خشکیده وجودم شبنم گلبرگ گلها

 

بی تو دیگه لاله ها هم رنگشـون رنگ خزونه

بی تو سیل پرشتابی زیر پلک چش رونه

 

بی تو تنپوش بهارام رنگ مغرب و بیابون

بی تو آسمون چشمام ابری مثل زمستون

 

بی تو پرزمستونن سالای عمرناتمومم

بی توشعرپرزخورشیدرفته شاید نمی دونم

 

 

کامران یوسف شهروی

 

خویشیِ افعی

 

دشمنییت هرچه باابلیس جان شد بیشتر

روبه سوی بحر پر غوغا روی توپیشتر

 

 

هر کسِ ناآشنا با فن غواصی چه سان

میتواند در نوردد تارسدتا خویش تر

 

 

هرچه نرمی برگزینی بحرت آید خویش تر

هرچه خصمِ خصمِ جان گردی شوی در ویش تر

 

 

گرمدا را کردی وباخصم جان آمیختی

چون مرادت گرددو با توشود هم کیش تر

 

 

گرشوی خصمش شود خصمت که بل صد بیشتر

گر شود خصمت بدان کومیشود صد نیشتر

 

 

کیشی وهم خویشیِ افعی نیاید هیچ کار

هر چه درویشی کنی کمتر شوی پر یشتر

 

کامران یوسف شهروی

 

 

 

 

 

 

 

مادر

 

مادر ای چشمه ی  سر شار  محبت  مادر   

  مادر ای گوهر کم یاب   طبیعت  مادر  

مادر ای زنده همیشه تو به قلبم  مادر

    مادر ای نور خدایی به فدایت مادر

کامران یوسف شهروی

روز مادر گرامی

 

یک دم کون فیکون

 

دریک دم کون فیکون انا علیه راجعون

زانکه تو از ِلله شدی زول به این دشت جنون

 

از گل برستی در ازل در گل شوی با یک نظر

لیـلا در آخر منتظر تا چون تو آیی ذلفنون

 

در دم حجابت بر کنی هرجا که باشی در دمی

آنجا نباشد اختیار آنجا ندارد چند و چون

 

دل برکن آدم از عدم دل برز ساقی دم به دم

تاکه زمستی خود شوی مستقبل دریای خون

 

گر دل به دنیا داده ای یا دل از او بگرفته ای

هر آنچه سودا کرده ای آندم شود خار و زبون

 

حتی سلیمان هم شوی آن دم نداری رخصتی

تا که نشینی لحظه ای تا که نگردی سر نگون

 

 

آید ندایی از ملک هر دم ز هر سوی فلک

هر زنده باید تا چشد شهد گذر از دار دون

 

 

 

کامران یوسف شهروی

 

 

 

جز تو که پرده افکند

 

جز تو که پرده افکند بر گنه چوساز ما

 

جز تو که می دهد ندا توبه شکسته ام بیا

 

 

 

جز تو قلم که که میکشد بر گنهان روز وشب

 

جز تو که میکند عطا بخشش بی کرانه را

 

 

 

فوج گنه فزون بسی گشته ثواب ره خسی

 

هم چو خری به گِل همی رفته زنای ما نوا

 

 

 

گر تو مرا به من کنی قاضی خویش تن کنی

 

بر تو قسم به تش زنم ، جان ودل وسرودوپا

 

 

 

جان به فدای مهر توبخشش جان فزای تو

 

بسته به رویم هر دری جز در رحمت ورجا

 

 

 

گرچه نمانده توشه ای زانچه عطا نمو دیم

 

توبه کنم اگر دهی رخصت توبه را عطا

 

کامران یوسف شهروی

 

 

 

فرصتی دیگر

 

چون خطا کردی و ره را اشتباه

باردیگر رفته ای در قهر چاه

 

گوشِ دل دادی به آواز منی

ره نهادی و به بی ره میزنی

 

گشته ای مسجود قدسیان ازل

گشته ای مطلع زبهر این غزل

 

روفروبسته زتوحتی قلم

زانکه درملکت شده نفست علم

 

بهرتن سلطان نمودی نفس خویش

جان ودل ازدست توگردیده ریش

 

کرده ای خودرا اسیرِ بندوجا

اقتدارت رانهادی درکجا؟

 

داده ای ابصارخود را دست شَر

دیده بسته ، لب به مُهروگوشِ کَر

 

بنده گشتی ، بنده ی نفسِ ستم

اختیارت را سِپُردی بر عدم

 

توبه وامیدورحمت را زِ یاد

هرکه بُرده ، عالمینش رفته باد

 

رانده کن ازخودکه راندش رب زِخود

نا امیدش کن زِ آنچه گفته شد

 

جُومدد از حق زِهمت کو بداد

نـقشهایش را بزن بر دستِ باد

 

حق دوباره فرصتی دیگر نمود

نوری از خودبر سیه قلبت نمود

 

شایداین خودفرصتِ آخر شود

قافلِ فرصت بسا کافر شود

 

قدرِ این فرصت غنیمت دان وگو

       توبه کردم ،گرتوهستی چاره جو

 

گرچه بازاست منزلِ توبه ز ِدر

  شایداین آخردمان باشد دِگَر

 

کامران یوسف شهروی

 

 

 

 

 

 

 

توان

 

ای خسته ز این قصه پر شعر وغزل

وی خسته صدقافله از روز ازل

 

تکلیف زیاده ننهد دوش کسی

الا به توان وتاب هرمرد عمل

 

 

کامران یوسف شهروی

دوران

 

 

به دوران قسم یاد بنموده او

که انسان به دام زیان کرده خو

 

 

مگر آنکه ایمان سپر باشد ش

سپر راهزاران عمل شاهد ش

 

 

سفارش به صبر وتامل کند

سفارش به حق وتعقل کند

 

اگر اینچنین ره تو پیموده ای

صراطی نکو دان که بگزیده ای

 

 

صراطی که در هر شب و روزگار

به ده باره خواهی ز پروردگار

 

کامران یوسف شهروی

 

 

خودکشی

 

عاشق و   شیدا نما خود را چنان

 تا  نبینی خود میان این وآن

 

چون نمودی خودکشی خود زنده ای

زین کمال مطلق و پاینده ای

 

کامران یوسف شهروی