مرغ ِ آن باغم 

 

گــــو شـــــــنیدی قصه ی آن آدمی

کو به جرمی رفته در محبس همی

 

محبَسش تاریک و سردو تنـــــگ وبد

هرطرف پوشیــــده از صـــد دام ودَد

 

یادش آمد منزلی کو خوش در او

میپریدش چون طیوران سو به سو

 

نـــالـــه ای سر داد وصد فریاد ودرد

بهر آزادی هـــزاران شـــــکوه کرد

 

از قـــــضا بهر رهــایــــی زین قفس

یک زمان خواهد به جبرو صد نفس

 

چون زمان بگذشت وغربت هم چوآن

این مــــکان غربت نبودش کو تو جان

 

آرزویش گـــــــشته مادون و خصی

جای خوش دردیده اش آن بی کـسی

 

یاد آزادی زآن محــــبس چــــــــنان

گو که تیری کرده جانش را نـشان

 

ای دریــــــغا همـــــچو آن زنــدانیم

رفــــته یـــادِ غــــربت وتنـــــــهاییم

 

یاد آنــــــــکه از کـــــــجا من آمدم

مرغ ِ آن باغم نه حـــــبس دام و دَم

 

یادِ آنجا کو سلام اســـــت و نه این

سین و لام و آ و میم و بس همین

 

گر کنم یادی ز فردوس بــــرین

آن سلام و حور و اصحاب ِیـمین

 

همنشـینی با عـلی(ع)وفاطـمه(س)

با شهیدان ، حُوض ِکُوثر ، روزِ بِه

 

کی ببـــندم دل به ایــــــن دارِ فنا

وان همه نعــمت کـــنم کُلاً رها

 

کامران یوسف شهروی

 

دل آرام 

ز تـــن هم خستـــــه ام دیگر وجام شوکران خواهم 

 

که مرحم بهر جـــان ودل چو بهر بی کران خواهم 

 

دل آرامــــی نمی بیــــنم که دل بر جــان او بـــندم 

 

زدریای صــداقت دان فقـــط من یک نشــان خواهم

 

کجــــایـــی ای تو آرامـم کجــــایـــــی راحت جانم

که بر مــن هر چــه آرندی فقط جانان جان خواهم

 

بمانـــم بر یقـــین خود که هستـــم هســـت این باور

 

دگـر کـی سر شـود آخر که تـیرت برکـمان خواهم

 

بزن برتــن توپـــیکانی رها ســـازازقفــس جـــانی

 

که گرچون جان مرا دانی زتومن آن زمان خواهم

 

خمــارم از ازل دانــــی گــدا را تونمـــی رانـــــی

ز مــی مســتم نـما یارا کــه آن جــان کلان خواهم

 

 

کامران یوسف شهروی