مرغ آن باغ
•
مرغ ِ آن باغم
گــــو شـــــــنیدی قصه ی آن آدمی
کو به جرمی رفته در محبس همی
محبَسش تاریک و سردو تنـــــگ وبد
هرطرف پوشیــــده از صـــد دام ودَد
یادش آمد منزلی کو خوش در او
میپریدش چون طیوران سو به سو
نـــالـــه ای سر داد وصد فریاد ودرد
بهر آزادی هـــزاران شـــــکوه کرد
از قـــــضا بهر رهــایــــی زین قفس
یک زمان خواهد به جبرو صد نفس
چون زمان بگذشت وغربت هم چوآن
این مــــکان غربت نبودش کو تو جان
آرزویش گـــــــشته مادون و خصی
جای خوش دردیده اش آن بی کـسی
یاد آزادی زآن محــــبس چــــــــنان
گو که تیری کرده جانش را نـشان
ای دریــــــغا همـــــچو آن زنــدانیم
رفــــته یـــادِ غــــربت وتنـــــــهاییم
یاد آنــــــــکه از کـــــــجا من آمدم
مرغ ِ آن باغم نه حـــــبس دام و دَم
یادِ آنجا کو سلام اســـــت و نه این
سین و لام و آ و میم و بس همین
گر کنم یادی ز فردوس بــــرین
آن سلام و حور و اصحاب ِیـمین
همنشـینی با عـلی(ع)وفاطـمه(س)
با شهیدان ، حُوض ِکُوثر ، روزِ بِه
کی ببـــندم دل به ایــــــن دارِ فنا
وان همه نعــمت کـــنم کُلاً رها
کامران یوسف شهروی