( کامران یوسف شهروی ) کتاب ها سرسحر - پگاه بیداری

غنچه

غنــچه‌ای وا شد به دشتی سبز رنگ

 پُــر زِ عطــر و بــو و اَلـوانِ قشنگ

 دیــد از گُلــهایِ دیـگر بـهتر است

 بیـن منظـومه ، تو گـویی ، اختر است

تـا کـه عکسِ خـود به جـوی آب دید

گفت از مـن بهـترم مَـرکَس ، شــنید

 مَــرچو من گشتن ، بُـود کــارِ کسی

 مـر تواند گُـــل شود ، هــر مُفلسی

 آب و خـاک و گرمــیِ خورشــید ها

کــی‌تــواند غنچه سازد ، سنـگ را

 دیگِ جوشان ،کی نشان است ، از غذا

بلــکه خُم باشد ، پراز ، انگـــورها

 ما چُنینـیم ،چونکه ماییم ، اینـچنین

غنـچه ای چـون ما نبیـنی ، بر زمین

 گــر نبــود آب و زمیــن و آفـتاب

 باز هم مـا می شدیـم ، چون ماهتاب

پُـر زِ خودبینی شد آن ، غنچه  زیاد

چشم کور و گوش کر، گردیـده  داد

 گوشـها دو ، و زبــان یک ، در دهان

 بهـرِ زینـت کـی شـده ، بر جانِمان

 از چــه یکسر گـه زبان بازی کنیم

 گـوش را بسته به هــر رازی کنیم

 بـی تفـکر نَقـل و حـرف و گفتگو

 گــه زبـان ریـزد ، هـزاران آبـرو

  باغـبان آوازِ  تــازه گل ، چو دید

 از نهـان بشکست و فریادی ،کِشید

 یادش آمد ، سـال هـایِ عُمرِ خود

 کوشـشِ روز و شبی که ، صرف شد

 یادش آمـد ، شـب به سرمایِ شِـتا

 نایــلون در دسـت ، سویِ غنچه ها

 آفتش می کُشت و کودش ، داده بود

 آبیـــاری و حـراسـت ، می نمـود

 بهرِ گُل شب ها چه بی خوابی کِشید

 روزهـا ، گــرمایِ بسـیاری ، بدید

 با چـه ذوقـی آفت از جانش ، زدود

کارها می کرد ، و ، او در خواب بود

 باغـبان جـان داد ، از داغِ سـخن

 از زبانِ سُـرخِ همـچون ، اَهــرمن

 چنــد روزی رفــت ، از اَیامِ گُــل

 عطر و رنگش رفت و او ، گردیده شُل

 برگـها لَرزان و رَنگَـش ، تـیره شد

 باغبـانَش ، یاد شد ، در فــکرِ خود

 تا کــه یادِ باغـــبان ، او می نمود

باد آهســته بگفتـش ، نیست سود

 باغبـان رفـت و تـو هم ، باید روی

 عمـرِ ما کوتاه و آخـر ، گُــم شوی

 گَـرتشـکرهیچ ، ناید ، بَــر زبـان

 بیخودی لااقل زبان را ، تُـو نــران