سفارش تبلیغ
صبا ویژن

( کامران یوسف شهروی ) کتاب ها سرسحر - پگاه بیداری

صفحه خانگی پارسی یار درباره

کیستی تو ؟

کیســتی تو؟

 

گه چو دیوی بینمت گه چون پری

گه زاینو گه زآنهم ســــــــــرتری

 

گه چو دراوجی سراسر مست می

پرزشور و عشق وعاری ازخری

 

گه چنـــــان دیوی لبالب از شرر

می زنی گوش دل خود بر کری

 

کیســتی تویاکه اندر جان توست

سالها بگذشـته ای زین سرسری

 

گــوش ده ای عاقل بــــــا اختیار

فهــم این به از دوصد گنج زری

 

صبح اول روزخلقـت جانِ جان

مستعــد ت کرده بهر هر دری

 

تا کدامــــــین ره گزینی در سفر

اخـتـیار آمد دلـــــیل بـرتـــــری

 

زان پس از بهـــر گنه یاکه ثواب

گشته ای سابق به هرنیک وشری

 

گر به شر سابق شوی یا برپری

هردو را درعاقــــــبت خواهی بری

 

لاکــــــن ار بردی زآن دیو ســیه

دان شکستی جوهر و خود ابتری

 

گر نهادی آن پری در پشت سـر

صاحب کوثــربه روز محشری

 

 کامران یوسف شهروی

 


گنه پاکی

گنه پاکی

به محبس می رود هر دم هزاران یوسـف شــــیدا             
    که پاکی صد گنه باشد به آیـــــــین و ره دنیا
 
 به هر جا بنگری بینی مسیحی بر صــــلیب اینک
به جرم نهی از منکر همـــــــیشه روز عا شورا
 
هزاران فرق عدل اینک به ضربی غرق خون گشته
هزاران ابن ملجم بین که هر د م مـــی کند غوغا
 
به هر ساعت رود مردی به صـــــحرای ربز بنگر
که گــــــر گوشی بود آید برش صوت ابوذرها
 
هزاران اینچــــــنین خواهد سر آرد عمر دنیا را
که تاهر جان رســـــد آخر به آن منزلگه جانها
 
هزاران اینچـــــنین باید که گردد رو سیه رانده
که انــی اعلم اعلا شود بر خصـــم ما معــــنا


کامران یوسف شهروی شهروی


ذخیره ی خدا

ذخیره ی خدا

 

جان به لبانم آمده منــجی جان ما بیا

گمـــشده عیانمان، ترا به آن خدا بیا

 

دل شده پرزصدبلا،زدودواشک وناله ها

بیاوشـُــو غباردل،به جان مصطفی بیا

 

به انتظارٍتوجهان،نشسته شمـس منجلی

طلوع شب شکن دگربه صبح بی نوا بیا

 

شکسته شد صدایمان ،به نینوای نایمان

بیا توخودترانه ای صدای جـان فزا بیا

 

جهان فتاده دست غم،اسیر سکته وستم

ذخــیره ی خدا تورابه شرحِ نینوا بیا

 

بیا که خاک راه تو،غبار طوطیان مـا

جلایٍ جانِ خسته مان، نسیم نو صبا بیا

 

 

به انتظار توشده بهارجـانمان خزان

بیا و کن دوباره مان،هدیه ی شفا بیا

 

کامران شهروی   شهروی


زهرچشم

زهرچشم

 

چندروزی بود که اوضاع بدجوری به هم ریخته شده بود . فرمانده اردوگاه تازه عوض شده و به اصطلاح میخواست زهرچشم بگیره . اون روزا هوا خیلی گرم بود ، تقریبا هر صدنفر زیردویا سه پنکه ی سقفی می خوابیدن و تنها وسیله خنک کننده اونا توی گرمای شدید عراق همین بود وآبی که درحبانه ( ظرفی سفالی با شکلی تقریبا مخروطی ) برای خوردن وجود داشت .

اون شب ها طبق دستور فرمانده نیم ساعت بعد از اذان مغرب همه باید به اجبار می خوابیدن و اگه کسی هم حتی برای یک لحظه بلند می شد که از حبانه آب بخوره ، نگهبانها اسم اونو بعنوان اخلال گر می نوشتن .

شب اول بعضی از بچه ها که خیلی گرما بهشون فشار اورده بود قضیه رو جدی نگرفتن وبا بلند شدن از سرجاشون به طرف حبانه رفته ولیوانی آب ولرم رو نوش جان کردن .

فردا صبح که شد بلافاصله اون چند نفری که به اصطلاح اخلال کردن روبه بیرون اردوگاه بردن وتا عصر برنگردوندن . عصر که آمارگیری تمام شد ما رو به درون آسایشگاه ها فرستادن وطبق معمول درب ها رو قفل کردن .

 دیگه خیلی نگران شده بودیم نمی دونستیم چه کار کنیم .زیاد اتفاق افتاده بود که بچه ها رو واسه بیگاری به بیرون اردوگاه می بردن اما همیشه تا قبل از آمارگیری اونارو برمی گردوندن

همه نگران بودن و هرکی یه چیزی می گفت . تو همین حالت بودیم که صدای باز شدن درب آسایشگاه همه رو متوجه خودش کرد ، نا خداگاه همه به طرف درب رفتن وبا دیدن چهره اون چند نفر خوشحال شدیم . نگهبانها که درب آسایشگاه رو بستندو رفتن تازه ما متوجه وضع بد دوستامون شدیم .

واقعا رنگ به چهره نداشتن . بدناشون تیره رنگ و خاکی بود عطش شدید باعث شد تا خودشونو با هجوم به حبانه برسونن و تند تند آب بخورن . انگار اصلا سیر نمی شدن .

بعد از اینکه کمی حالشون جا اومد و نفسی تازه کردن ماجرا رو اینجور تعریف کردن که :

({صبح که ما رو از اردوگاه بیرون بردن چند سرباز عراقی مصلح اطراف مارو گرفتند وبا بیل هایی که به دست ما داده بودن هرنفررو مامور کندن قبر خودش کردن . بچه ها مشغول کندن زمین شدن . وقتی که عمق حفره ها به حدود نیم متر رسید به ما گفتند که لباسامونودربیاریم و هر نفر باید تا گردن توی اون حفره ها بره ونفر بعد روی بدن اولی خاک بریزه و این کار تا نفرآخر که سرباز عراقی روی اون خاک ریخت ادامه پیدا کرد . هوا خیلی گرم بود و ما چون در حال زمین کندن بودیم و حالاهم که بدن برهنه مون زیر خاک دفن شده بود و از همه بدتر استرسی که داشتیم بیشتر احساس گرما وتشنگی میکردیم . خلاصه تا عصر به دستور فرمانده آونجا موندیم . ظهر که دونگهبان برای اوردن غذای خودشون به اردوگاه رفته بودن فرصتی پیش اومد تا یکی از نگهبانها که ظاهراً دلش برای ما سوخته بودبشرط اینکه ما چیزی به کسی نگیم و با هزار ترس و لرزواحتیاط نیم لیوانی آب توی دهان هریک از ما ریخت که اگر خدا به دل اون نگهبان ننداخته بود این کاروکنه شاید ما از تشنگی . . . })

 تازه ما فهمیدیم که حکم فرمانده تنها یک تحدید نبود و واقعا یک زهر چشم حسابی بود

بعد از اون ماجرا تا چند ماه حتی وقتی آبا از آسیاب افتاد کسی جراًت نمی کرد بعد از خواب به حبانه نزدیک بشه .

 

وسلام

   تقدیم به شهدای غریب اسارت

 

کامران یوسف شهروی


زیباترین دارجهان

زیبا ترین دارِ 

 

در آرزوی روی تو ایـــــن دل چه غوغا می کنـــد

دربـــــــین صــــدها انجـــــمن شور تو پیدا میکند

 

شورت زند آتش بر آن وآن دل کند زان پس فغان

کــی بهتر از هر شور جان عشق تو رسـوا میکند

 

رسوایی دل اینچــــــــنین بهتر ز صد عـــــقل مبین

کــــــــین دل به معجونی چنین هر دیده بینا میکند

 

چــــــشمی که بیند روی تو گردد اسیر کوی تو

دیگر نبـــینـــد جز تو را، کین شعـله شیدا میکند

 

زان پس زبان بــــــی ادعـــــــــا اِنی اَنا الحَق میزند

زیبا ترین دارِ جـــــــهان این گفـــــــته بر پا میکند

 

کامران شهروی شهروی


رمی شیطان

رمی

 

رمی شیطان میکنی ای خودپرست 

گرچـــــه باشی درصف ابلیس پست

رمی توشایدکه دسـت بیعت است

ای زه عشق این جهان گردیده مست

رمی تویعنی که این تیرم بـــگیر

کن کمنـــــــدی وعدالت کن اسیر

رمی تویعنی بیا دســـــــــتی بده

آتشی افکن کنون درمیــــــــــکده

رمی تویعنی همان تــــیری که زد

برگلوی کربلاآن دیـــــــــــــو بد

رمی تویعنی هزاران تیـــــــغ تیز

فــــــــرق ماآماده شد،خونش بریز

رمی تویعنی قلم در دســــــت تو

تاشکافی باقلم صدنان جـــــــــــــو

رمی تویعنی که ای خــــــلق خدا

حاجیـــــــم گو حاصل آمد قصد ما

رمی حق باید چوآن مــــــولا بود

رمی ابراهیـــــــــــــم،خلیل الله بود

رمی حق یعنی بزن برنفــــس خود

چون رسولی که درآن آتــــش بشد

 

 

رمی حق یعنی بجز حــــــق رانبین

جامه ی منــیـتـــت زن بر زمــــین

رمی حق یعنی زاین پس هرچه شـد

نشکنم عهدی که بستم در اُ حُــــــد

رمی حق یعنی دگر مـــــــــولائیم

زین دگر گرد قنائم مــــــــــن نیم

رمی حق یعنی زاین پس کــــل راه

یک شود وآن هم ره آل عــــــــبا

رمی حق یعنی خدایی گشتـــــه ام

گوئیا ازآخــــــــــرت بر گشته ام

گر چنین رمیی نمودی حق شـــوی

هـر دمی حج را تو جویی حج روی

 

کامران یوسف شهروی


نیست اندر جبه ام الا خدا

 

نیســـــت اندر جبه ام اٍلا خدا 

 

 

گفته ای بهتر زهر مخلوقنا         گوبه امت که نبــــاشد همچو ما

بی نیازی اندرون ذات مــن         نی که مولودم نیم والد چو تــن

مثل ومانندی ندارم غیرخود          هم کفی چون ما نبوداست ونشـد                            

پس بگوتنهاخداواحد بـــــود         برهمــــه اعمالـــتان شاهد بود

آن یگانه پادشـــاه عالـــمین          تحت فرمانش سماوات وزمین

گوکه عبدالله در اول ناممت        بعدازآنش مصطفی میجویمت

 

 

چون توای رااینچونین فرمان دهد

ادعای چــــون منـــی کی سر نهد

 

 

باچه تفــــــسیری نمـایم ادعا       (نیســـــت اندر جبه ام اٍلا خدا)

اشرف آدم توای یا مصـطفی        مدعــی اینگونه کی باشد روا

گرکسی درآیینه عکسش بدید      عکس خوددیده،نه خود آیدپدید

 

این جـــهان چون آیـیه ازبهر رب

منعکس سازد نشانش روز و شب

 

گرگـــــــزاری آیـــینه درآفـٍتـاب

منعکس سازد بقدرٍظرف و تاب

 

تازه گرآن آیینه روشـــــــن بـود

عاری اززنگاروچون گلشن بود

اینـــکه خورشـــیدی شود درآیینه

بچه گی باشد، خیال است آن همه

اودرونٍ عــــــالم و آدم بــــــود

گرچـــــه نی آدم ونی عالم بود

 

 

 

 

من چو آن چوپان نباشــم پیش او

تا گذربنـمایــدم بی گــــــــــفتگو

اندرون هرچه باشدایــــــن بدان  

  آن نبودست ومنزه زین وآن

 

   کامران یوسف شهروی


مرغ آن باغ

مرغ ِ آن باغم 

 

گــــو شـــــــنیدی قصه ی آن آدمی

کو به جرمی رفته در محبس همی

 

محبَسش تاریک و سردو تنـــــگ وبد

هرطرف پوشیــــده از صـــد دام ودَد

 

یادش آمد منزلی کو خوش در او

میپریدش چون طیوران سو به سو

 

نـــالـــه ای سر داد وصد فریاد ودرد

بهر آزادی هـــزاران شـــــکوه کرد

 

از قـــــضا بهر رهــایــــی زین قفس

یک زمان خواهد به جبرو صد نفس

 

چون زمان بگذشت وغربت هم چوآن

این مــــکان غربت نبودش کو تو جان

 

آرزویش گـــــــشته مادون و خصی

جای خوش دردیده اش آن بی کـسی

 

یاد آزادی زآن محــــبس چــــــــنان

گو که تیری کرده جانش را نـشان

 

ای دریــــــغا همـــــچو آن زنــدانیم

رفــــته یـــادِ غــــربت وتنـــــــهاییم

 

یاد آنــــــــکه از کـــــــجا من آمدم

مرغ ِ آن باغم نه حـــــبس دام و دَم

 

یادِ آنجا کو سلام اســـــت و نه این

سین و لام و آ و میم و بس همین

 

گر کنم یادی ز فردوس بــــرین

آن سلام و حور و اصحاب ِیـمین

 

همنشـینی با عـلی(ع)وفاطـمه(س)

با شهیدان ، حُوض ِکُوثر ، روزِ بِه

 

کی ببـــندم دل به ایــــــن دارِ فنا

وان همه نعــمت کـــنم کُلاً رها

 

کامران یوسف شهروی


نیست اندر جبه هم غیراز خدا

 

دل آرام 

ز تـــن هم خستـــــه ام دیگر وجام شوکران خواهم 

 

که مرحم بهر جـــان ودل چو بهر بی کران خواهم 

 

دل آرامــــی نمی بیــــنم که دل بر جــان او بـــندم 

 

زدریای صــداقت دان فقـــط من یک نشــان خواهم

 

کجــــایـــی ای تو آرامـم کجــــایـــــی راحت جانم

که بر مــن هر چــه آرندی فقط جانان جان خواهم

 

بمانـــم بر یقـــین خود که هستـــم هســـت این باور

 

دگـر کـی سر شـود آخر که تـیرت برکـمان خواهم

 

بزن برتــن توپـــیکانی رها ســـازازقفــس جـــانی

 

که گرچون جان مرا دانی زتومن آن زمان خواهم

 

خمــارم از ازل دانــــی گــدا را تونمـــی رانـــــی

ز مــی مســتم نـما یارا کــه آن جــان کلان خواهم

 

 

کامران یوسف شهروی